Prolog

“You don't love someone because they're perfect, you love them in spite of the fact that they're not.” 

― Jodi Picoult

Był piękny i słoneczny dzień w Londynie. O dziwo nie padało. Wszystko wskazywało na to, że dzień będzie taki jak każdy inny. Przechodnie chodzili po ulicach zamyśleni. Autobusy i samochody podążały każdy we własnym kierunku. Czyli każdy normalny dzień w Londynie tak wyglądał. Około godziny 14.00 sytuacja zaczęła się zmieniać. Zaczęło wiać niemiłosiernie, i zebrały się burzowe chmury nad miastem. Wszystko wskazywało na to, że idzie burza.

Gdzieś na ulicy Highbury Hill, troje przyjaciół szło sobie spokojnie. Rozmawiali i śmiali się z własnych żartów. Nie spodziewali się, że ich wyprawa zakończy się tak tragicznie, ale zarazem tak szczęśliwie.

- O cholera! – powiedział nagle Kieran – Zaraz zacznie padać!

- Anglia panowie… - westchnął Jack

- A tak w ogóle to dokąd idziemy? – spytał Theo

- No do Łukasza. Zaprosił nas na drinka… - zaśmiał się Kieran

- A wiesz kto tam będzie Theo? – spytał z uśmiechem na ustach Jack

- Zapewne Łukasz, skoro do niego idziemy – zaśmiał się Theo

- Tak, ale ma też być jego kuzynka z Polski, więc może w końcu się zakochasz – Kieran i Jack zaśmiali się

- Przestańcie mnie swatać! – powiedział oburzony Theo – Jeszcze mam czas!

- Theo, złość piękności szkodzi… – powiedział Jack a Kieran wybuch panicznym śmiechem, kiedy zobaczył minę wściekłego Theo

- Wiecie co? – spytał Theo – Szkoda mi na was słów! – wtedy zagrzmiało

- Oho! Będzie burza… - powiedział już bez uśmiechu Kieran

- Awwwww – zabuczał Theo – Mała dziewczynka boi się burzy? – spytał, po czym pogłaskał go po główce

- Zabieraj te łapy! – Kieran szturchnął lekko w ramię Theo – Nie boję się burzy!

- Uważaj bo ci uwierzę – odpowiedział Theo – Ej! A widzieliście może tę dziewczyną? Znaczy tę kuzynkę Fabiana?

- Ja widziałem ją kiedyś na zdjęciu, ale to było dawno. – powiedział Jack – Teraz pewnie jest z niej niezła kobita – zaśmiał się – W sam raz dla ciebie…

- Nie mów hop dopóki nie przeskoczysz, bo… - nagle Theo się zatrzymał, bo coś przykuło jego uwagę

- Co się dzieje? – spytał Kieran

- Albo mi się zdaje, albo jakaś dziewczyna stoi w oknie – wskazał ręką na wysoki budynek po drugiej stronie ulicy. Jack i Kieran spojrzeli we wskazanym kierunku

- Ty, faktycznie. Ale co ona robi? – spytał Jack a wtedy dziewczyna wychyliła się tak bardzo, że jeszcze chwila a by spadła

- Cholera! Ona chcę skoczyć! – krzyknął Theo i zaczął biec w kierunku budynku

Theo wbiegł do budynku a zaraz za nim pobiegli Jack i Kieran. Miał w głowie tylko jedną myśl: „Dobiec na czas!”. Cały czas powtarzał to sobie w myślach. Po kilku sekundach wbiegł na korytarz, na którym znajdował się ów pokój. Zaczął otwierać wszystkie drzwi w nadziei, że właściwe będą otwarte. Po kilku nieudanych próbach w końcu wpadł do pokoju.

[…]

Weszła do pokoju kompletnie rozbita. Łzy ciekły jej po policzkach i nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Cisnęła katanę w kąt pokoju i poszła do łazienki. Obmyła policzki z łez i poprawiła rozmazany makijaż. Wróciła do pokoju i usiadła na łóżku. Schowała twarz w swoich dłoniach i ponownie zaczęła płakać. Kilka dni temu przeżyła najgorszy dzień w swoim życiu. Teraz już nie miała nic do stracenia, całe jej życie straciło sens. Otworzyła okno i stanęła na framudze. Wyjrzała i zobaczyła troje przechodniów idących ulicą. Szli sobie beztrosko nie zważając na to, że dziewczyna ma zamiar skoczyć. Wychyliła się jeszcze bardziej i straciła na chwilę równowagę. Złapała się gwałtownie za okno i przytrzymała kurczliwie. Po jej policzkach ponownie zaczęły cieć gorzkie łzy rozpaczy. Była zdesperowana. Była gotowa to zrobić, ale coś ją powstrzymywało. Coś trzymało ją na oknie… Nie wiedziała co ma ze sobą zrobić.

Po kilku sekundach usłyszała trzask otwierających się drzwi do jej pokoju. Odwróciła się po chwili i zobaczyła drobnego chłopaka o ciemnej karnacji, który stał nieznacznie blisko niej z bólem wypisanym na twarzy. Przez moment panowała cisza między nimi. Dziewczyna patrzyła się na chłopaka z zapłakanymi oczyma, a chłopak miał narysowany ból na twarzy widząc bezbronną dziewczynę, która chce sobie odebrać życie.

- Nie rób tego… - powiedział błagalnie

- Dlaczego? – zapytała – Co mnie trzyma na tym świecie?

- On nie jest tego wart. – powiedział – Jeszcze wszystko będzie dobrze, tylko błagam nie rób tego – podsunął się bliżej do dziewczyny

- Stój gdzie stoisz! – krzyknęła – Bo skoczę!

- Błagam nie! – zrobił kolejny delikatny krok w jej kierunku – Daj sobie pomóc…

- Nie podchodź! – ponownie krzyknęła a wtedy do pokoju wlecieli zdyszani Jack i Kieran

- O cholera! – jęknął Jack, kiedy zobaczył dziewczynę w oknie – Kieran dzwoń pod 911 – szepnął do przyjaciela

- Już się robi – szepnął Kieran, po czym wyszedł po chichu z pokoju

- Jak masz na imię? – spytał Theo

- A czy to ważne… - odpowiedziała dziewczyna

- Ważne, bo jesteś w tym momencie dla mnie najważniejsza na świecie – uśmiechnął się do dziewczyny a jej usta lekko drgnęły ku górze – Zdradzisz mi swoje imię? – spytał ponownie

- Nina – wyszeptała prawie bezgłośnie

- O Boże! – ponownie jęknął Jack a Theo spojrzał na niego pytająco – Wiedziałem, że skądś cie znam…

- Jack, o czym ty mówisz? – spytał zdziwiony Theo

- Jesteś Nina Sorbo, prawda? – spytał Jack

- Nie ważne kim jestem, teraz jestem nikim – wychyliła się i chciała zrobić krok przed siebie

- NIE! – krzyknął Theo

...

..

.

_____________

Ogłoszenia Parafialne:

Tak więc przedstawiam wam nowe opowiadanie, a przed chwilą mieliście zaszczyt czytać do niego Prolog. Mam nadzieję że się wam spodoba i będę mogła liczyć na wasze wsparcie.

Zachęcam do spojrzenia na zakładkę „Od autorki” i „Moja twórczość”

xoxo N.